نکاتی درباره پیرسینگ - پورتال رنگی
پیرسینگ نرمه گوش بی خطر ترین روش برای تزئین است. احتمال عفونت و تغییر شکل یافتن نرمه گوش به دلیل بافت نرم و کم خونی که دارد، به مرور زمان تقریبا وجود ندارد.
بافت نرمه گوش تحمل بیشتری نسبت به نگه داشتن اجسامی مانند گوشواره و حلقه دارد اما پیرسینگ های غضروف بینی، غضروف زبان، لب، زبان و دندان و… نیز بین جوانان رایج شده که اصلا توصیه نمی شود.
به خصوص غضروف بینی و گوش که خاصیت ترمیمی ندارند و اگر آسیبی به آنها وارد شود، معمولا پاسخ خوبی به درمان آنتی بیوتیکی نمی دهند.
حتی گاهی بدشکلی های دائمی به علت از بین رفتن سلول های غضروفی ایجاد می شود. در این موارد فرو رفتگی در لبه بینی و برجستگی های غضروفی مانند گوش کشتی گیران دیده می شود.
بدشکلی های غضروفی فقط با پیوند غضروف اصلاح می شوند که کار را پیچیده می کند.
پیرسینگ ناف هم ممکن است عوارض زیادی پیدا کند. ناف قسمتی از بدن است که حتی در بهترین شرایط بهداشتی هم معمولا تمیز نیست زیرا دسترسی زیادی به آن وجود ندارد. اگر پیرسینگ انجام شود، احتمال عفونت های میکروبی زیاد است.
مشکل دیگری که در پیرسینگ ناف یا مناطق دیگر وجود دارد بحث حساسیت ها و آلرژی هاست که این مورد هم در نرمه گوش به ندرت دیده می شود. استفاده از طلا به عنوان آویز کم‌خطرتر از استفاده از فلزات مصنوعی، نگین ها و… است.
در افرادی که در مکان های مشکوک و غیر بهداشتی اقدام به پیرسینگ می کنند احتمال ابتلا به بیماری هایی مانند هپاتیت و اچ‌آی‌وی وجود دارد. بیمارانی که مشکلات دریچه قلبی دارند نیز خیلی باید محتاط باشند و بهتر است پیرسینگ انجام ندهند و اگر واقعا خیلی به آن اصرار دارند بهتر است قبل از انجام آنتی بیوتیک مصرف کنند.
احتمال اینکه مکان سوراخ شده عفونت کند و عفونت وارد خون شود و به قلب برسد، وجود دارد زیرا جابجا شدن حلقه متصل شده به ناف هر آن ممکن است باعث پارگی یا التهاب ناحیه و عفونت شود. به طور کلی، پیرسینگ فقط در نرمه گوش مجاز است و در سایر نقاط بدن به هیچ وجه توصیه نمی شود.
